‏‏من و یک کلبه و یک تنهایی
من و یک کودک احساس و شب رویایی

آسمان آبی و اما دل من مهتابی

نرم و آهسته بیایید

کودک احساسم پر غم و تبدار است

روبروی در این کلبه درخت سبزی است

که پر از برگ و بر است

هر ورق گر برود از بر او

ورق عمر من است

و به خود می گویم

آی مهناز ببین عمر گذشت

و به اندازه یک خنده تلخ

 به دلم می خندم

و به تایید دلم

یک ورق از تن او می افتد

 و پس از آن یک آه که مرا رنج دهد

به درون قفس تنهایی

یا

همان کلبه خودخواهم رفت

و به خود می گویم

هیچ کس با من نیست

هیچ کس با من نیست......